به نامت ،‏به یادت ،‏به امیدت و نه به امید خلق روزگار

قطرات شبنم بر پیشانی باغبان جوان نشان از خستگی او بود.نخلستان چون همیشه همراز سرفراز ترین نخل بود. او بود و مشتی خاک ولی دریایی تر از هر دریا . هر بامداد که وضو می ساخت نخل ها تشنه تر از هر تشنه ای از چک چک قطره های دستانش وضو می ساختند و به او قامت عشق می بستند .
خورشید سر از بالین که برمی داشت شاهد نخل نورسته ای بود که در همان پگاه چشم گشوده ناگشوده به صف عاشقان پیوسته است.
باید کمی می آرمید و نفس تازه می کرد. در سایه سار گیسوان نخل نشست و زمزمه کرد : رب انی بما انزلت الی من خیر فقیر .............

قطرات شبنم بر گونه های یاس سپید - آن سوتر - حاکی از خستگی او بود . اما طراوت و شادابی یاس لطیف تر از هر گلبرگی گلشن این باغبان را نیز رونق بخشیده بود . گوییا عطر ملکوتی اش بوی عرش می داد و نسیم دلکش گیسوانش باغبان را آرام جان بود .
بوسه ای بر گونه اش نشست ...آرام جان پدر . میوه دل بابا . خسته نباشی ............

از دورتر ها دو مرد از میان نخلستان نمایان شدند . جوان هر دو را باز شناخت .
- چرا تا کنون تنها مانده ای ؟تو را یاری باید . دیگری گفت : هر که را به سویشان رفته رد کرده اند . چرا تو نمی روی؟
جوان را حجب و حیا فرا گرفته بود . - تنگدستی مجالی نگذاشته .
اما برق نگاهش حکایت آرزویی شیرین داشت .
وضویی تازه ساخت . با عزمی راسخ سوی باغبان یاس رفت . بر سلامش پاسخی به شیرینی و حلاوت بیش از هر بار شنید و دیگر خاموش ماند ........

قطرات شبنم دیگر بار بر چهره جوان نشست . اما این بار از حجب و شرم .
باغبان دانست که از بهر چه آمده است . رنگ چهره اش از دریای پر موج درونش خبر می داد .
- بگذار بدانم او چه می گوید عزیز من ............

قطرات شبنم بر گونه های یاس قصه حجب و حیای او را می نگاشت اما سکوت دلنشین و رنگ رخساره نشان از دریای مواج دل او نیز بود .
عجب ! این دو دریا دل به هم می آیند . تصویر پیوند دو دریا تبسم را بر گونه های باغبان نشاند ............

امین وحی سرود و شادمانی حضرت حق را زمزمه کرد :
مرج البحرین یلتقیان . بینهما برزخ لایبغیان . یخرج منهما اللولو و المرجان

ظهورت را برای همیشه آرزو می کنم یا م ح م د