به نام خدا

مثل هميشه، مثل همه سلام

نميخوام درباره اين مطلب نظر بدم. فقط يه سوال بي جواب توي ذهنم هست. آخه چقدر حرف دل؟ چقدر درد دل؟ چقدر دلنوشته؟ چقدر دلتنگي؟ به هر وبلاگي سر ميزني شده صفحه اي براي نوشتن حرف دل. آخه اين دل مگه چقدر حرف داره؟ توي زندگينامه شهيد آويني خوندم که يه روز همه ي نوشته هاش رو سوزوند. از بعدش شد اوني که خدا ميخواست. رسيد به جايي که لايق شهادت شد. حالا ما اين دنياي مجازي رو پيدا کرديم هي داريم توش از دلمون مي نويسيم. پس مگه نگفتن که پا بذاريم روي دلمون. يه بار هم اوني رو بنويسيم که دلمون نميخواد ولي خدا ميخواد.