به نامت ،‏به یادت ،‏به امیدت و نه به امید خلق روزگار

خاک بر سرم شد . راهی برای فرار هم ندارم ! چه بگویمش اگر از من پرسید در کوزه‏ات چه داری؟ ای وای بر من چه کنم ؟ ای خدا ! باور کن دیگر نخواهم نوشید اگر آبروی مرا حفظ کنی . باور کن خدا . باور کن .

_ در کوزه ات چه داری ؟
_ سرکه است یا رسول الله .
_ کمی از سرکه ات به ما بنوشان .
_ وای ! چه خاکی بر سرم شد . چه کنم . راهی ندارم . هر چه بادا باد . بگذار کف دست خالی نماند .
_ سرکه خوبی است .

****

خدای خوب من ! من هم می‏دانم چه خاکی بر سر خودم کرده‏ام . می‏دانم راهی هم برای فرار ندارم . و اگر از من بپرسد در همین شب‏های قدر ،‏ که در کوزه‏ام چه دارم تو خوب‏تر می‏دانی که هیچ . جز خطا و عصیان و گناه و پرده‏دری و روسیاهی هیچ ندارم . و ای وای بر من که حتی نمی‏دانم چه کنم ؟
ای خدا ! من می‏دانم که اگر عهد ببندم ،‏ هم چون بارهای دیگر و ماه‏های رمضان دیگر و قدر‏های دیگر عمرم بر پیمانم وفادار نمی‏مانم . باور کن خدا می‏خواهم وفا کنم اما خودت بهتر می‏دانی ، شیطانم وفادارتر است به من .
چه کنم خدایا ؟ باور کن خدا ! آبرویم را نمی‏خواهد حفظ کنی . برای خودم نمی‏گویم اما خدایا ! دل او را که می‏توانی شاد کنی . می‏توانی نه ؟ مرا کمک نکن چون می‏دانم که پای‏بند نمی‏مانم .
اما خدای خوبم ! دل مولایم را شاد کن . او که وفادار است و پای‏بند . باور کن خدا . من آبروی خودم را نمی‏خواهم . شادی دل مولایم شیرین تر از آبروی من است .
می‏دانم که می‏ارزد ، عفو و گذشت و بخشایش تو در برابر شادی دل مولایم . من از تصورش دلم غنج می‏رود چه رسد به این که کرم تو در این شب‏های بی‏بدیلت شامل حالم شود .
تو خدای مهربانم ! آلودگی و ناپاکی درونم را به شراب طهورایی محبت مولا نوش کن و بگذار به پای اندک محبتی که به آقایم دارم و می‏ارزد نه ؟
ببین خدای مهربانم ! نگو که معرفت باید داشته باشم و محبت کمی که دارم نمی‏ارزد . من اگر معرفت نداشتم که محبتش در دلم نمی افتاد .
خدای مهربونم ! ببین من دروغ نمی‏گم . نمی‏گم تو کوزه‏ام سرکه دارم که بخوای آبروی منو بخری اما من فریاد می‏کنم که تو دلم شرابی دارم که از زمزم تو هم ناب‏تره . اصلا زمزم تو به همون عشقی می‏جوشه که دل من . پس  به حق این آخرین شب‏ قدرت ،‏ دل آخرین حجتت رو شاد کن .