بسم الله النور

       ی سوال ، اگه خدا ی لحظه ، فقط ی لحظه به ما از روح خودش ندمه و وجود رو به ما هدیه نکنه چه اتفاقی می افته ؟
       به ش فکر کردین؟ فکر نمی خواد . ما هر دم از زندگی مون رومدیون نظر آن به آن خداییم و ی دم اگه خدا نگاهمون نکنه همون و نابودی و هلاکت همون .

       ی سوال دیگه؟: اگه دم به دم حیات مون رو خدا داره می ده چرا ما این همه تجلی لحظه به لحظه خدا رو در خودمون و در آدمای اطراف مون حس نمی کنیم ؟
چرا باور نمی کنیم که هر لحظه خدا پیش مونه و درون مونه و باورش نمی کنیم ؟
چرا تجلی های هر حین خدارو و عظمت این تجلی رو لمس نمی کنیم ؟

       ی سوال دیگه : اگه هر آن داره بر ما ی تجلی می شه چرا ما دارای تجلی های آن به آن نیستیم؟ چرا ما همیشه یک رنگیم و هر لحظه در یک حال و روز جدید نیستیم؟ چرا ما جلوه گر تجلیات  الهی درونی مون نیستیم ؟
چرا ما تجلی درونی خودمون و تجلی آدمای اطرافمون رو حس نمی کنیم ؟ این همه روزمرگی و تکرار از کجاست؟ این همه عادت و اعتیاد از کجاست ؟
کو اون تجلیات هر دم الهی بر این جانشین ویژه اش روی زمین ؟
کو اون تجلیات هر دم الهی در زندگی مون؟
کجاست اثر اون همه تجلیات مدوام و مستمر در گوشه گوشه حیات مون ؟
کجاست اثر اون تجلی الهی که همه رو به بودن دعوت می کنه و این ماییم که چگونه بودن رو با دست خودمون رقم می زنیم؟
کاش ما هم می تونستیم نقش الهی بزنیم تا موندگار و پایدار بشیم .
کاش ما هم یاد گرفته باشیم که نگارگری در عالم خلقت فقط کار خدا نیس و ما هم می تونیم تصویر همون نگارگر باشیم بر روی زمین .

باور کنیم که این قدر روزمرگی استثمارمون کرده که عادات سخیف رو باید های زندگی می بینیم و نه تجلی الهی رو حس می کنیم و نه تجلی وجودی خودمون رو چه برسه به این که بشیم فستیوال نگارگری الهی و جشنواره آدمایی که همه شون رنگ خدا دارن !!!!!
اما می شه و می تونیم رنگ خدا رو داشته باشیم ........

 چی شد ؟ فاتحه حسن ازنور رو یادتون نره