عشق در مکتب حسین زانو می زند و راه و رسم عاشقی به خط خون رقم می خورد.

نینوا حدیث عاشقی را از نای بریده می نوازد و کربلای دلدادگی تجلی گاه عشق می شود.

حسین قتیل عشق ، کربلا قبله گاه عشاق و عاشورا فصل شوریدگی آنانی می شود

 که میثاق الست شان را به تمنای بزم می و میخانه علقمه و فرات سروده اند.

ساقی علمدار می شود و علمدار ساقی

و اشک انتظار خدا در شط اشتیاق می چکد تا سقا

مشک پر کند و سرمستان باده معرفت در تلاطم دریای مواج وجود

شهد شهادت را به گوارایی فرجام عشق بنوشند.

و اینک عرش عارفانی را به تماشا نشسته است که پیمانه لبریز کرده اند و حماسه

 وصل می سرایند.

و زین پس فصل باران نیزه ها و غزل خوانی لیلی است .

فریاد خار است و گوشوار به غارت رفته.

تفسیر اشک است و سوز من الذی ایتمنی علی صغر سنی

و فصل غربت همه آدینه های بی ندبه

و تنهایی او که در سوگ خدای عشق هر بامداد و شامگاه مویه به خون می کند

و در هر قد قامتی نوای هل من ناصر ینصرنی سر می دهد.

و من و تو .................. ؟